Kochać to znaczy zawsze to samo

Równie dobrze można wyobrazić sobie, że Mag z „Beztlenowców” (konsekwentnie poprowadzona rola Filipa Frątczaka jako geja opiekującego się adoptowanym niemowlakiem) jest nie partnerem, lecz kobietą Larsa (Mariusz Żarnecki), która sfrustrowana całymi dniami spędzanymi z dzieckiem zamyka się na rzeczywistość i psychicznie osacza ukochanego. Więcej jest w nim gderliwej żony, która za chwilę zagłaska męża na śmierć, niż faceta z krwi i kości.

Podobnie jest w „Kostce smalcu z bakaliami” – psychologicznym studium wyklętej społecznie miłości dwóch kobiet (Beata Buczek-Żarnecka i Anna Iwasiuta). Tu też nie jest najistotniejsze, że obie są kobietami. Ważniejsze, że jedno z nich ma rodzinę i swoje życie, a drugie od lat trwa w samotności i wyczekiwaniu na wspólne spotkania, żebrząc o odrobinę czułości.

Ingmar Villqist – autor jednoaktówek, reżyser i scenograf gdyńskiego przedstawienia, a także dyrektor Teatru Miejskiego – „Kostkę smalcu…” napisał przed 17 laty, tekst „Beztlenowców” ma już 10 lat. Kiedy powstawały, były objawieniem. Tak poważne i uczciwe potraktowanie tematu gejowskiego zyskało autorowi uznanie publiczności i krytyki. W tym względzie Villgist przecierał szlaki jako jeden z pierwszych.

Ale minęły lata i dziś temat mniejszości seksualnych przestał budzić tak wielkie kontrowersje. Z czasem z tekstu zwietrzał posmak przełamywania tabu, ale pozostało uniwersalne przesłanie o potrzebie uczuć i bezsensie nieustannej konfrontacji z przeszłością partnera.