O kobietach, ofiarach męskich zachcianek (fragmenty)

Udanie w zespole Miejskiego debiutuje Mateusz Nędza (Otello)
Maur Otello odróżnia się od pozostałych kolorem skóry, pochodzeniem i zachowaniem. Wykonuje ćwiczenia rozluźniające Tai chi, a agresję wyładowuje na worku treningowym jak typowy Europejczyk. Jego twarz w pierwszym akcie szpeci ciemna, rdzawa plama, niczym zapowiedź krwi, która się na niej znajdzie w akcie drugim. To jednak czy jego skóra jest śniada, czarna czy żółta nie jest istotne. Jest zmetaforyzowanym „innym”, kimś na zawsze wykluczonym, tolerowanym tylko przez wzgląd na swoją rangę i pozycję.
Uwagę budzi żona Jagona, Emilia (w tej roli Olga Barbara Długońska). Przez długi czas wydaje się skrytą, niemal bezpłciową postacią z dworu Desdemony, trzymającą się na uboczu, gdzieś na marginesie uwagi widzów. Jednak na pytanie żony Otella, czy są takie żony, co zdradziłyby mężów, odpowiada w pełnym pasji, oskarżycielskim monologu w imieniu kobiet zaniedbywanych, oszukiwanych i zdradzanych. Choć to rola drugoplanowa, Długońska wykorzystuje ją do maksimum, ujawniając skrzętnie skrywane wcześniej emocje i perfekcyjnie oddając dramat kobiety niekochanej. Podobny ton, choć nie tak efektownie, pobrzmiewa w miłosnych wyrzutach Bianki (Monika Babicka) wobec Cassia (Grzegorz Wolf). Bo spektakl Raźniaka jest przede wszystkim o kobietach uprzedmiotowionych, stanowiących zabawki w rękach mężczyzn. Tak jest w przypadku każdej żeńskiej bohaterki.
Kolejny raz zapadającą w pamięć rolę męską buduje Marta Kadłub (podobnie jak w „Joannie Szalonej; Królowej”, gdzie wcieliła się w Karola V). Tym razem Marta Kadłub kreuje postać jeżdżącego na wózku inwalidzkim posła weneckiego Lodovica, bystrego i rozważnego obserwatora. […]