Rowerzyści – na poważnie i współcześnie

Gorzko komentuje współczesność Volker Schmidt w komediodramacie „Rowerzyści”. Uwaga autora tego sprawnie napisanego tekstu koncentruje się na kryzysie relacji w związku i rodzinie, niespełnieniu i poszukiwaniu doznań uzupełniających życie bohaterów. Podkreślone w scenografii słowa „niewiele brakuje” komentują ich życie wewnętrzne, ale skierowane są też do widzów.

Po serii lekkich komedii Teatr Miejski w Gdyni powrócił do poważniejszej tematyki. Zaproszenie do współpracy (nie po raz pierwszy zresztą) reżysera Krzysztofa Rekowskiego zaowocowało udaną premierą na małej scenie. „Rowerzyści” to sztuka napisana nowocześnie, poruszająca współczesne tematy i przejmująca. Od reżysera oraz aktorów tekst wymaga utrzymania proporcji między tym co poważne, a momentami przerysowanymi i zabawnymi. Nie brak tu skrajnych emocji i głębszej refleksji.
– Wybrałem dla tego spektaklu małą scenę, ze względu na bezpośredni kontakt widzów z aktorami, która pozwala na pewną powściągliwość gry – zaznacza Krzysztof Rekowski. – Przestrzeń nie jest jednak łatwa, występuje tu dużo różnych miejsc, siłą rzeczy umownie tylko zarysowanych.
Zmiany miejsc akcji bywają tu rzeczywiście wręcz filmowe. Wielokrotnie wychodzimy poza przestrzeń czterech ścian gabinetów i pokojów. Fakt, że wciąż pozostajemy jednak w zamkniętej przestrzeni teatru wydaje się oddziaływać na widza dodatkowo – zostaliśmy tu przecież (wciąż w ograniczonej przestrzeni) z problemami, z którymi borykają się oglądane przez nas postaci.
– To bardzo dobry tekst – mówi Piotr Michalski, grający jedną z głównych ról (Manfreda). – Niezwykle precyzyjny i dobrze przetłumaczony.
– Mała scena pozwala na utrzymanie intymności z aktorami i utożsamienie się z postaciami – dodaje Martyna Matoliniec, obsadzona w roli córki Manfreda, Liny.
Nieszczęśliwi w rodzinnych i osobistych relacjach bohaterowie „Rowerzystów” szukają skrajnych doznań, bronią się przed pustką w sposób nieetyczny, egoistyczny, krzywdzący dla innych, przechodzą przez trudne doświadczenia. Warto przeżyć je oglądając spektakl, zanim staną się naszym doświadczeniem.